هر کوششی برای دستیابی به خوشبختی که متکی بر خرد باشد، ذاتاً عقیم و بی حاصل است. خرد چیزی نیست جز تعمیم تجربیات برای بهبود آنها. خرد به ما میگوید آنچه میخواهیم را چگونه بدست بیاوریم. اما درباره اینکه چه می‌خواهیم یا چه باید بخواهیم نمی‌تواند چیزی بگوید. این تنها سرشت و نهاد ماست که ما را بسوی آنچه می‌خواهیم می‌خواند، و هستی و بخت که ما را به آنسو که نمی‌خواهیم می‌راند. 1

و در این بین، بازیهای بی حاصل خرد ما را از روح زندگی جدا میسازد و در دخمه‌های تاریک و پر پیچ و خم، در پی روزنه‌ای به حقیقت، سرگردان میسازد. در حالیکه پیش از فرو غلتیدن به این سوراخ خرگوش آلیس درخشش زندگی بخش آفتاب را که خاطره‌اش در ضمیرمان نقش بسته بدیهی انگاشتیم. 1